over de kaasboer
* 5 april 2017 *
Maandagmorgen. Een waterige zon, nog fris op de huid. Ik loop in de supermarkt met een mandje. En mijn ziel onder de arm. De kaasboer is er al, zie ik. Daar is het warmer dan bij de blauwe broeder.
Ik snel zijn zaak binnen. Het is er een beetje donker, de kazen liggen te slapen. De kaasboer heeft zijn hoedje nog niet op. Natuurlijk ben ik welkom. Als altijd. We kletsen. Als altijd.
De brede duimen van de kaasboer masseren de kazen wakker in trage, ronde bewegingen. In onze kleine ontmoeting, kan ik me niet groot houden. Boven de slapende kazen, pakt kaasboer Arie mijn handen in die van hem. Ze verdwijnen, alsof ik even niet meer hoef te bestaan.
Zijn medicijn schrijft hij op het papier van mijn geitenkaas: BWV 140, 147, 82 en 106. Bach.
* 5 februari 2023 *
Een zonnige zondag. Arie is geen kaasboer meer. Ik ben niet meer ziek. We vinden nog steeds elkaar. Samen fietsen we tegen de wind in naar de Nieuwe Badkapel op Scheveningen. We gaan luisteren naar een cantate van Bach, uitgevoerd door het Haags Barokgezelschap onder leiding van Gilles Michels.
BWV14: Wär Gott nicht mit uns diese Zeit. Bach. Over hoe de ander ons draagt als de moed diep gezonken is. De Frans-Joodse filosoof Emmanuel Levinas kent in het kleine goede een hoofdrol toe aan die Ander. Jij met een hoofdletter. We krijgen iedere dag de kans elkaar een beetje te dragen. Met een liefdevolle blik. Een warm woord. Met muziek. Gewoonweg muziek.
Muziek troost. Zijn boek ‘Vertroostingen’ begint de Belgische psychiater Dirk De Wachter met een citaat uit een Bach cantate, toeval of niet. BWV21:
‘Ich hatte viel Bekümmernis in meinem Herzen
Aber deine Tröstungen erquicken meine Seele.’
Arie is ruim 40 jaar lang kaasboer geweest. Hij deed op die maandagochtend, zes jaar geleden, wat hij altijd deed. Maar behalve dat pondje geitenkaas, gaf Arie mij die ochtend ook troost. Hij was voor mij die Ander. Omdat hij er was.
Dirk De Wachter schrijft: ‘Wat er al was, toont soms nog duidelijker zijn belang op de momenten waar het ertoe doet.’ Kijk ons nu. Het deed ertoe. We dragen elkaar. Iedere dag opnieuw.
